[Christmas Fiction] “ผมฆ่าซานตาคลอส”

ข้อมูลเบื้องต้น

 [Christmas  Fiction] “ผมฆ่าซานตาคลอส”

                        ถ้าคืนนั้นผมไม่พี้ยาหนักไปหน่อย....
                        
                  ถ้าคืนนั้นผมเลือกที่จะอ้วกแตกคาโถส้วมในห้องน้ำของเพื่อนแทนที่จะออกมาเดินเล่น...

                  และถ้าผมไม่เอาก้อนอิฐทุบกบาลไอ้แก่นั่น....
                  เรื่องทั้งหมดนี่ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก....
                         
                        
                  ผมจะประโยคเงื่อนไขอีกร้อยแปดพันประการมาอ้างเพื่อไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นก็ได้...
                  แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว คุณรู้ไหม
                  มันเป็นอาชญากรรมครั้งเพียงครั้งเดียวที่ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ
                  ที่ทำลงไป....

                              *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

                        สาเหตุไม่มีอะไรซับซ้อนหรอก ก็เหมือนอาชญากรรมอื่นๆ
                  ที่เกิดขึ้นเป็นร้อยพันคดีในทุกค่ำคืนของมหานครนั่นแหละ
                  คุณน่าจะรู้ตัวอยู่แล้วนะว่าไม่ควรจะเปิดโอกาสให้พวกเรา อ้อ
                  ขอแนะนำตัวหน่อยนะ ผมชื่อ เจฟฟ์ ชายหนุ่มอายุ 22
                  อ่านออกเขียนได้เท่าที่ความรู้ระดับ ม.ต้น
                  แบบกระพร่องกระแพร่งจะอำนวย มีที่ซุกหัวนอนอยู่ในเขตบรองซ์
                  มันก็ไอ้ย่านชุมชนแออัดของนิวยอร์กแม่งดีๆ นี่เอง ขออภัยในคำสบถ
                  ถ้าใครอยู่ในสภาพเดียวกับผมแม่งก็ต้องมีโว้ยวะออกมาบ้างละวะ
                  แต่ผมพยายามสัญญากับตัวเองอยู่ว่าจะไม่ใช้คำพวกนี้บ่อยนัก เผื่อ
                  “ไอ้พวกข้างบน” แม่งจะมองเห็นความดีของผมขึ้นมาบ้าง

                        โอเค
                  ผมจะตัดเข้าเรื่องก่อนที่คุณจะเซ็งแล้วขยำมันทิ้งลงถังขยะ
                  เชื่อผมเหอะ คุณควรจะอ่านมันจนจบ
                  ไม่ว่าผมจะบรรยายถึงมันได้ห่วยแตกขนาดไหนก็ตาม
                  คิดซะว่าเป็นคำแนะนำจากรุ่นพี่ก็แล้วกัน
                         
                        เรื่องมันเกิดขึ้นในวันคริสมาสต์อีฟ ใช่
                  ในขณะที่คนส่วนมากดื่มเอ็กน้อก เอร็ดอร่อยกับไก่งวงตัวอ้วน
                  สังสรรค์กับครอบครัว ผมกับเพื่อนๆ
                  พี้ยาเฉลิมฉลองวันประสูติขององค์จีซัส เราสนุกกันแทบตายห่า
                  ผมยังจำได้อยู่เลยว่าพวกเราที่ยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง
                  ต้องช่วยกันรั้งไอ้แดนนี่ตอนแม่งแหกปากว่า
                  มันคือฑูตสวรรค์ลงมาจุติ แล้วทำท่าจะพุ่งหลาวทะลุหน้าต่างชั้น 11
                  ลงไป ...
                         
                        ผมออกนอกเรื่องอีกแล้ว นั่นแหละ
                  เมื่อไมเคิลเจ้าของห้องสลบจมกองอ้วกของตัวเองไปแล้ว
                  ผมก็ตัดสินใจว่าจะออกมาเดินเล่นรับลมหนาวข้างนอกสักหน่อย เอาให้
                  “สร่าง” น่ะ คงเข้าใจนะ

                        ผมเดินผ่านคู่รักที่หัวร่อต่อกระซิก ซานตาคลอสที่ร้อง “โฮ่
                  โฮ่ โฮ่ เมอรร์รี่คริสมาสต์” ซ้ำๆ ซากๆ
                  เหมือนหุ่นยนต์ลานเสียจนมาถึงเซนทรัลปาร์กโทรมๆ
                  จนบัดนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมขาถึงพาผมมาที่นี่
                  ไอ้สิ่งที่เรียกว่า “ชะตากรรม” อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้นะ...

                        มันก็ที่นั่นแหละ ที่ผมได้เจอกับ “เขา”

                        ให้ตายเหอะ
                  ไอ้หมอนั่นเป็นซานตาคลอสที่โทรมที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาตลอดชีวิตห่วยๆ
                  20 กว่าปีที่ผ่านมาเลยว่ะ
                        
                  ไฟประดับจากทุกหนแห่งสว่างพอจะทำให้ผมเห็นรูปร่างเขาได้ชัดเจน
                  คุณคงชินกับภาพซานตาคลอส ชายแก่อ้วนพุงพลุ้ย แก้มแดง เคราขาว
                  แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีลักษณะใกล้เคียงอย่างที่ว่านี่เลยแม้แต่น้อยนิด
                  หมอนั่นผอมจนแลดูสูงชลูด
                  มันไม่ได้รับกับไอ้ชุดซานต้าหลวมโพรกที่เขาใส่เลยสักนิด
                  ผมชำเลืองมองใบหน้าของเขาแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก
                  ด้วยว่ามันดูแก่เฒ่าและยับย่นเสียจนผมไม่กล้าจะประเมินอายุ
                  ปกติในนิวยอร์ค
                  เราไม่ค่อยจะเห็นคนแก่ขนาดนี้ออกมาเพ่นพ่านนักหรอกถ้าไม่ซวยต้องเจอคำสั่ง ศาลให้ไปทำงานบริการสังคมที่บ้านพักคนชราน่ะนะ


                        ชายแก่คนนั้นนั่งสัปหงกอยู่ที่ม้านั่งอย่างเดียวดาย
                  ข้างตัวมีถุงผ้าป่านสีขาวใบใหญ่วางอยู่
                  คุณเห็นแล้วก็คงเดาได้เลยว่าหมอนี่ต้องถูกคิกเอ้าท์มาจากห้างสรรพสินค้าที่ไหนสักแห่ง
                  ข้อหาทำลายความฝันเด็กเล็กๆ เรื่องซานตาคลอสของพวกแกแน่ๆ
                  บางทีผมก็ซ้อมคนแก่ที่ไร้ทางสู้เพื่อความสะใจและเศษเงินเล็กๆ
                  น้อยๆ แต่กับหมอนี่ ผมไม่คิดแม้แต่จะเสียเวลาสักวินาทีด้วย
                  ผมยังไม่อยากให้เลือดคนแก่มาเปื้อนรองเท้า “รีบ็อกซ์” ที่เพิ่ง
                  ”ตบ” มาจากเหยื่อรายล่าสุดมาหมาดๆ ว่ะ

                        ผมกำลังจะเดินผ่านเขาไปแล้วเชียวนะ
                  ตอนที่หมอนั่นพรวดพราดขึ้นมาจากเก้าอี้น่ะ ให้ตายเหอะ
                  ถ้าคุณเห็นท่าตอนที่หมอนี่เด้งขึ้นมาล่ะก็
                  คุณต้องคิดว่าเขาเป็นเด็ก 7 ขวบที่กำลังคึกคักเต็มสตีม
                  ไม่ใช่ชายแก่ใกล้ตายมิตายแหล่หยั่งงี้หรอก
                        หมอนั่นกระโจนพรวดเดียวเข้ามาถึงตัวผม
                  สองมือของแกเข้าเกาะกุมไหล่ผมไว้แน่น ปากก็พร่ำอะไรไม่เป็นภาษา
                  ผมจับความได้แต่ “พ่อหนุ่ม..พ่อหนุ่ม...” อะไรสักอย่างนี่แหละ
                  แกมีสำเนียงแปลกๆ หูไม่คุ้น
                  ผมพยายามปัดมือแกทิ้ง แต่ให้ตายเหอะ
                  มือแกเกาะบ่าผมไว้แน่นอย่างกับคีมเหล็กจนไหล่เจ็บหนึบๆ
                  ตอนนั้นผมไม่ยักกะรู้ว่าคนแก่ๆ มีเรี่ยวแรงขนาดนี้แฮะ

                        “ปล่อยโว้ย ไอ้แก่” ผมคำรามกรอด
                  ปัดมือแกเต็มเหนี่ยวด้วยแรงโทสะจนแกล้มลงไปกระแทกก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
                  “อย่ามายุ่งกับกู” ผมสำรากทับก่อนหันหลังกลับ
                  ตั้งใจจะกลับไปพี้ยาต่ออีกรอบ “ของ” คราวนี้แม่งเด็ดซะด้วย
                  เมอร์รี่คริสมาสต์จริงๆ เถอะวะ ให้ตายห่าสิ

                        แต่ก่อนจะได้ก้าวขาต่อ ท่อนขาผมก็ถูกอะไรบางอย่างยึดเอาไว้
                  ก็ตาแก่นั่นแหละ แกลนลานคลานมาเกาะขาผมไว้แน่นอย่างกับตุ๊กแก
                  ชุดซานต้าคลอสสีแดงที่เก่าโทรมเปื้อนคราบไคลน่าสะอิดสะเอียน
                  ปากแกยังพร่ำพูด “พ่อหนุ่ม..พ่อหนุ่ม...” ไม่หยุด
                  แกมองผมด้วยแววตาไม่ผิดจากแววตาหมาขี้เหร่ในกรงขังเทศบาลมองคนเมตตาที่มาหาหมาไปเลี้ยง...
                  แววตาอ้อนวอนของคนที่สิ้นหวังจนถึงขีดสุด

                        คนอื่นอาจจะรู้สึกเวทนา... จะเฮงๆ ซวยๆ
                  ยังไงนี่มันก็คริสมาสต์ วันประสูติของจีซัส วันแห่งการให้อภัย
                  ความรัก และการแดกไก่งวง ห่าเหวอะไรที่คนชอบพูดกันพวกนั้น

                        แต่...
                        ผมเกลียดการถูกมองด้วยแววตาแบบนี้ที่สุด....

                        ทันทีที่เพลิงโทสะพลุ่งขึ้นมา
                  ผมปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเหมือนที่เคยเป็นบ่อยๆ สมัยยังอยู่ในโรงเรียน
                  ผมเคยอัดไอ้หัวขโมยที่จิ๊กกัญชาจากผมไปจนเลือดท่วมห้องน้ำ
                  และนักจิตวิทยาของโรงเรียนเต้องจับผมไปวิเคราะห์หล่อนบอกไว้ว่าผมมีปัญหาในการควบคุมอารมณ์
                  เนื่องจากเส้นประสาทและฮอร์โมนแม่งเป็นอะไรสักอย่าง
                  ก็ดีแต่พูดกันทั้งนั้นล่ะวะ ผมก็รู้แค่ว่าถ้าผมโกรธ
                  โลกรอบข้างทั้งหมดจะดับวูบ และเมื่อรู้สึกตัวอีกที
                  ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมโกรธก็จะต้องลงไปเละกับพื้น

                        ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
                  ฤทธิ์ยาทำให้โทสะของผมระเบิดออกมาง่ายและรุนแรงกว่าที่เคย
                  ผมก็อยากจะอ้างแบบนั้นหรอกนะ.... แต่มาคิดทีหลัง ในตอนนั้น
                  อะไรบางอย่างในตัวผม ร่ำร้องและรับรู้อยู่แล้วว่า “สิ่งนี้”
                  จะต้องเกิดขึ้น มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ... มัน “ต้อง”
                  เกิดขึ้นอยู่แล้ว

                        ผมก้มตัวลงกระชากคอเสื้อแกขึ้นมา
                  แล้วส่งหมัดขวากระแทกเข้าที่แก้มซ้ายอย่างถนัดถนี่
                  ร่างผอมบางของซานตาคลอสจอมปลอมปลิวไปกระแทกเข้ากับม้านั่งจนล้มคว่ำ
                  ถ้าฟังไม่ผิด ผมว่าผมได้ยินเสียงกระดูกกรามหักดังกร๊อบด้วยซ้ำไป
                  สมน้ำหน้า แม่งเสือกหาเรื่องเองนี่หว่า

                        ถ้าเป็นคนแก่ทั่วไป
                  เจอแค่นี้เข้าก็น่าจะคอหักตายคาที่ไปแล้ว
                  แต่ตาแก่นี่กลับอึดเกินความคาดหมาย แกยังส่งเสียงครวญครางสูงๆ
                  ต่ำ “พ่อหนุ่ม..พ่อหนุ่ม...” ไม่ยอมหยุด

                        ผมต้องยอมรับว่าหลังจากระบายไปหมัดหนึ่ง
                  โทสะของผมก็คลายความครุกกรุ่นลงไปเยอะแล้ว
                  แต่เห็นสภาพไอ้แก่ที่ลงไปนอนคลุกฝุ่นแบบนั้นแล้วยังไม่ยอมตายทำให้ผมเกิดนึกสนุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
                  แกทำให้ผมนึกถึงสมัยเด็กๆ
                  ที่เคยจับลูกแมวยัดใส่กล่องแล้วฝังทั้งเป็นว่ะ
                  คุณรู้มั้ยว่าต้องรอตั้งสามชั่วโมงกว่า
                  กว่าเสียงเล็บข่วนกล่องกระดาษแกรกๆ และเสียงร้องเมี้ยวๆ
                  จะเงียบหายไปน่ะ
                        ผมฉวยอิฐบล็อคขนาดเหมาะมือมาจากแถวๆ นั้น
                  ก้าวเข้าไปยืนจังก้าค้ำหัวร่างโชกเลือดที่ยังส่งเสียงครวญครางเป็นระยะ
                  พอดูใต้แสงไฟชัดๆ แบบนี้แล้ว
                  ใบหน้าที่แห้งเหี่ยวด้วยรอยย่นที่บัดนี้นองไปด้วยน้ำเลือด
                  น้ำลายของแกยิ่งดูอัปลักษณ์จนผมอยากสำรากเต็มที
                         
                        “เฮ้ย ไอ้แก่” ผมตะโกนก้อง เอาให้ชัดๆ
                  ไปเลยว่าทะลวงเข้าไปในรูหูตาแก่นี่แน่ “ทนมือทนตีนนักนะมึง
                  ลองอิฐบล็อคหน่อยเป็นไงวะ ”

                        ไม่ต้องรอฟังคำตอบจากแกหรอกว่าตกลงอยากลองหรือเปล่า
                  ผมเงื้อง่าอิฐบล็อคในมือขึ้นสูง แล้วฟาดลงกลางศีรษะล้านเลี่ยน

                              *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

                        จากนั้นพอรู้สึกตัวอีกที
                  ผมก็กลับมาอยู่ในห้องรูหนูในอพาร์ทเมนต์ของผมแล้วว่ะ
                  พร้อมกับไอ้ถุงป่านขาวๆ นั่นกองอยู่ข้างตัวด้วย
                  ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคว้ามันติดมือมาด้วย
                  เดาเอาว่าคงเป็นสันดานมือไวของตัวเองที่ชอบฉกของมาเป็น
                  “ที่ระลึก” ล่ะมั้ง
                  น่าแปลกที่ถุงขนาดใหญ่นั้นดูเหมือนจะส่งเสียงกุกกักได้ทั้งที่ผมไม่ได้แตะต้องมันด้วยซ้ำ
                  ถึงข้างในคงจะมีแต่ขยะก็เหอะ
                  ผมก็อดไม่ได้ที่ล้วงมือควานเข้าไปภายใน เผื่อจะเจอลาภลอยมั่ง

                        
                  สิ่งที่ติดมือออกมาคือกล่องของขวัญขนาดใหญ่ห่อกระดาษสีสวยสดประดับพร้อมโบว์และริบบิ้นอย่างสวยงาม
                  มันใหญ่จนผมสงสัยว่าแม่งยัดลงไปในถุงได้ไงด้วยซ้ำ แต่ก็ดี
                  ไม่นึกว่าตาแก่นี่จะมี “เซอร์ไพรส์” งามๆ อยู่กับตัว
                  ของข้างในจะเป็นอะไรก็ช่าง ดีๆ เลวๆ
                  คงพอเอาไปขายตามตลาดมือได้เงินมาสัก 4- 5
                  เหรียญพอยาไส้แก้ขัดไปได้สักพัก
                  ผมตั้งท่าจะฉีกกระดาษและริบบิ้นที่ห่อหุ้มมันออกอย่างตะกลาม
                  ก็ไอ้ที่สำคัญน่ะมันคือเนื้อในไม่ใช่หรือ

                  แต่ว่า...

                  ยังไม่ทันที่มือจะได้แตะริบบิ้นด้วยซ้ำ
                  ไอ้กล่องบ้านั่นก็ส่งเสียงดังกุกกักจากภายใน
                  จนผมหยุดชะงักกึกเพื่อจ้องดูมันด้วยความประหลาดใจ
                  มันค่อยๆ ส่งเสียงกุกกักดังขึ้นเรื่อยๆ
                  มิหนำซ้ำยังออกอาการเอียงซ้ายเอียงขวา
                  กระแทกพื้นดังตึงตังจนในที่สุดมันก็ล้มคว่ำลงกับพื้น

                  แล้ว....
                  สิ่งนั้นก็โผล่ออกมา...

                  คุณต้องไม่เชื่อแน่เลย ไอ้ห่า
                  ผมก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเหมือนกันล่ะวะ
                  พนันกันร้อยเหรียญว่าคุณไม่มีวันทายถูกแน่ๆ
                  ว่าไอ้ที่โผล่มาน่ะมันคืออะไร จะลองทายดูไหมล่ะ ?

                  ลูกหมาหรือลูกแมวน้อยน่ารัก....?
                  แจ็คอินเดอะบ็อกส์ แบบพิศดาร... ?
                  เซ็กส์ทอยที่ไอ้วิปริตบางคนสั่งซื้อให้คู่ขา.... ?
                  คอมพิวเตอร์ยุคใหม่รูปคนที่ทำอะไรๆ ได้เอง...?

                  ผิดหมดเลยว่ะคุณ ก็ไอ้ที่โผล่มาน่ะมัน...
                  เลื่อยไฟฟ้า !

                  เออ ก็ไอ้เลื่อยแบบที่ไอ้บ้าเจสันแห่งศุกร์ที่ 13
                  ถือเป็นเอกลักษ์ประจำตัวนั่นแหละ
                  ผิดกันแต่ว่าไอ้นี่ขนาดเล็กย่อลงมาซัก 20 เท่าได้มั้ง
                  มันโผล่พรวดทะลุกล่องของขวัญมาพร้อมกับเสียงคำรามแสบแก้วหู
                  ในขณะที่ผมกำลังจ้องมองมันด้วยความตะลึงงัน
                  เจ้าของที่ถือมันก็โผล่ตามออกมาในไม่กี่วินาทีติดๆ
                  คราวนี้คุณคงเดาได้ง่ายแหงๆ ว่ามันคือตัวอะไร
                  ก็พวกคุณเห็นมันออกจะบ่อยนี่นะ
                  ทั้งในหนังและโฆษณาในช่วงฤดูกาลนี้....

                        ก็ผู้ช่วยตัวน้อยของซานต้า... เอลฟ์ ! ไงล่ะ

                  เสียแต่ว่าไอ้ตัวนี้มันไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดูอย่างในภาพโฆษณาเลยแม้แต่นิดเดียว
                  ทั้งๆ ที่สูงไม่ถึง 30
                  ซม.แต่รูปร่างของมันพิกลพิกาลอย่างน่าเกลียด
                  ดวงตาหยีเล็กฉายแววเจ้าเล่ห์พร้อมหนังตาที่หนาเปอะ
                  จมูกที่เต็มไปด้วยปุ่มปมยื่นออกมาปิดใบหน้าที่งอง้ำเกือบหมด
                  แต่ก็ยังเห็นฟันซี่ดำแหลมเล็กที่น่าจะเรียกว่าเขี้ยวยื่นออกมาจากบริเวณที่น่าจะเป็นปาก
                  มิหนำซ้ำ แขนขาทั้งสี่ของมันไม่สม่ำเสมอกันเลยแม้แต่ข้างเดียว
                  ทำให้มันเดินปัดไปเป๋มาอย่างน่าสังเวช

                  มันเหลียวล่อกแล่กไปมาทางโน้นทางนี้อยู่ชั่วครู่กว่าจะสังเกตเห็นผมยืนอ้าปากค้างอยู่
                  เจ้าสัตว์ประหลาดจ้องผมอยู่ชั่วขณะก็ส่งเสียงหัวเราะเคี๊ยกๆ
                  ดังแหลมบาดแก้วหู

                  “มาสเตอร์คนใหม่ ! เราได้มาสเตอร์คนใหม่ ! ยังหนุ่มแน่นเสียด้วย
                  นับว่าโชคไม่เลวเลยจริงๆ”

                        ยังไม่ทันที่ผมจะได้สติว่านี่มันเรื่องห่าอะไรกัน
                  ไอ้ปีศาจร่างจิ๋วก็ร้องตะโกนก้อง
                         
                        “เอ้า ออกมา ! ออกมา !
                  ไสหัวออกมาต้อนรับมาสเตอร์คนใหม่กันหน่อยสิวะ !”

                        ยังไม่ทันสิ้นเสียงแหลมๆ ของมัน
                  ปีศาจตัวจ้อยร่างแล้วร่างเล่าก็ผุดพลุ่งออกมาจากกล่องของขวัญจากนรกกล่องนั้น
                  แต่ละตัวแม้จะมีรูปร่างไล่เลี่ยกัน แต่ทุกตัวล้วนถืออาวุธครบมือ
                  ความอัปลักษณ์ของพวกมันไม่ได้ด้อยกว่าเจ้าตัวแรกเลยสักนิด

                        
                  ผมแหกปากร้องจนแทบสิ้นสติด้วยความกลัวในขณะที่พวกมันยังทยอยกันกระโดดออกมาเรื่อยๆ
                  จนดูราวกับจะไม่มีวันหมด
                  สัญชาตญาณการเอารอดบอกให้ผมวิ่งและวิ่งออกจากนรกแห่งนี้ซะ
                  ผมหันหลังกลับทันที
                        แต่ดูเหมือนผมจะยังช้ากว่าพวกมัน
                  เจ้าตัวหัวหน้าฟันผมเข้าให้ที่ข้อเท้าด้วยเลื่อยไฟฟ้าเล็กจิ๋วแต่คมกริบ
                  เลือดสดๆ แดงฉาดกระฉูดออกมาจากปากแผลทันที ไอ้ห่าเอ๊ย
                  มันคงฟันโดนเส้นเลือดใหญ่
                        ผมถลาล้มโครมไปข้างหน้าอย่างสิ้นท่า
                  เจ้าปีศาจตัวจ้อยตัวอื่นๆ
                  กรูกันขึ้นมาบนร่างผมราวกับแมลงสาบรุมกันแทะเศษอาหารโอชะ
                  ผมจำได้ว่าแหกปากร้องเสียงโหยหวน
                  พร้อมกับปัดป่ายพวกมันกระเด็นกระดอนไปคนละทางสองทาง
                  แต่ก็เปล่าประโยชน์ พวกมันกลุ้มรุมกันเข้ามาใหม่อย่างไม่ยอมแพ้
                  ไอ้ปีศาจตัวน้อยของพระเจ้า....
                         
                        จากนั้นสติของผมก็ดับวูบลง

                  *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

                  มารู้สึกตัวอีกที
                  ผมก็พบว่าตัวเองถูกตรึงไว้กับพื้นห้องอย่างแน่นหนาด้วยเชือกเส้นเล็กบาง
                  แต่เหนียวราวกับไนลอน
                  ส่วนของร่างกายที่พอจะกระดุกกระดิกไม้เพียงเหนือคอขึ้นไปเท่านั้น
                  ผมเอี้ยวศีรษะมองไปรอบๆ
                  สิ่งที่เห็นคือเจ้าปีศาจตัวน้อยกระจายกำลังกันอยู่เต็มห้องที่เคยเป็นห้องของผม
                  บางกลุ่มกำลังรื้อของในตู้เย็นออกมากัดแทะอย่างเบิกบาน
                  ผมนึกภาวนาในใจขอให้ไอ้ตัวที่กำลังแทะซาลามี่ที่หมดอายุไปเมื่อสองเดือนจู๊ดๆ
                  ตายห่า จังหวะนั้น
                  เจ้าตัวหัวหน้าที่กำลังยืนเต๊ะท่าอยู่บนกล่องของขวัญเหลียวหันมาเห็นผมเข้าพอดี
                  มันส่งเสียงหัวเราะเคี๊ยกๆ แหลมแก้วหูอีกครั้ง ก่อนจะร่ายยาว
                         
                        “มาสเตอร์ มาสเตอร์ ! ถ้าท่านยอมนั่งฟังพวกเราดีๆ
                  เราก็คงไม่ต้องทำกับท่านแบบนี้หรอก พวกเรายินดีจากใจจริง
                  ที่จะได้รับใช้มาสเตอร์คนใหม่
                  มาสเตอร์คนเก่าอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากผ้าขี้ริ้วแล้ว ยินดีนัก
                  ยินดีนัก มาสเตอร์คนใหม่ในรอบ 50 ปี !”

                        ผมจ้องมันนิ่ง ความตื่นตกใจในตอนแรกปลาสนาการไปแล้ว
                  จะดิ้นรนไปทำไมเมื่อรู้ว่าเปล่าประโยชน์ ผมตั้งสติสั่งมันกลับไป
                  ผมอาจจะไม่มีการศึกษา แต่ผมไม่ได้ "โง่" หรอกนะคุณ
                         
                        “ถ้าฉันเป็นมาสเตอร์ของพวกแกจริง
                  แกก็ต้องเชื่อที่ฉันสั่งสิ ฉันสั่งให้พวกแกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ !”

                        เจ้าภูตปีศาจส่งเสียงหัวเราะประหนึ่งเย้ยหยันก่อนให้คำตอบ

                        “ไม่ได้หรอก มาสเตอร์ ถ้าทำแบบนั้นท่านก็จะหนีอีกใช่ไหมล่ะ
                  ใช่ไหม อีกอย่าง ท่านโทนาคายก็ยังมาไม่ถึงด้วย
                  อีกไม่นานหรอกนายท่าน อีกไม่นานหรอก กรุณารออีกสักนิดเถอะนะ”

                        “พวกแกเป็นใคร ! มาสเตอร์ที่แกว่าคืออะไร !”
                  ผมรัวคำถามใส่มันด้วยความหงุดหงิดที่คำสั่งไม่ได้รับการปฎิบัติตาม
                  เจ้าภูตทำท่าตบหัวตัวเอง แล้วส่งเสียงหัวเราะแหลมๆ ดัดจริต

                        “จริงสิ จริงสิ
                  สโนว์บอลลืมเสียสนิทว่ายังไม่ได้แนะนำตัวให้มาสเตอร์รู้จักเลย
                  ช่างเสียมารยาทเสียจริงๆ ขออภัย ขออภัย !”

                        ผมกัดฟันกรอด
                  อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้ล่ะว่าไอ้ห่านี่ชื่อสโนว์บอล
                  ชื่อไม่ได้สมตัวสักนิด อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง
                  แม่งจะกระทืบให้แหลกคาตีน
                  แน่นอนว่าเรื่องนี้ได้แต่คิดในใจเท่านั้น
                  ผมยังต้องทนเงี่ยหูฟังเสียงแหลมของมันพล่ามต่อไปไม่หยุด

                        “ข้าขอตอบคำถามของท่าน มาสเตอร์คนใหม่
                  พวกข้าคือผู้ช่วยของมาสเตอร์ซานต้ายังไงล่ะ
                  มาสเตอร์คนเก่าของพวกข้าก็คือ
                  ชายแก่ที่ท่านเอาอิฐฟาดหัวไปเมื่อครู่ไงล่ะ
                  อย่าบอกนะว่าท่านลืมไปแล้ว”

                        ผมนิ่งอึ้งกับคำอธิบายของมัน
                  นี่มันกำลังบอกว่าซานตาคลอสมีจริง
                  และผมเพิ่งจะฆ่าซานตาคลอสไปงั้นเรอะ !
                  ความเป็นจริงพรรค์นี้แม่งเลวร้ายกว่าไม่มีซานตาคลอสอยู่จริงเป็นไหนๆ
                  แล้วที่สำคัญ
                  ถ้าคนทั่วโลกรู้ว่าไอ้ห่าหน้าส้นตีนพวกนี้เป็นตัวแทนของคริสมาสต์จะทำหน้าเหวอกันขนาดไหนวะ
                  ผมนึกสงสัยขึ้นมาทันควัน

                        “นี่แกจะบอกว่าไอ้แก่เมื่อตะกี้เป็นซานตาคลอสตัวจริงเรอะ !”

                        ผมถามย้ำ ในใจยังรู้สึกกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย
                  เจ้าภูตปีศาจก้มร่างม้อต่อของมันโค้งอย่างนอบน้อม ก่อนจะกล่าวต่อ

                        “แน่นอนอย่างยิ่ง
                  มาสเตอร์คนเก่าปฎิบัติหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์และขยันขันแข็งมาเป็นเวลาถึง
                  50 ปีเชียวนะขอรับ น่าเสียใจในความตายอันน่าเศร้าของท่านจริงๆ ”

                        มันกรีดกรายแสร้งควักผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
                  แต่ในวินาทีถัดมามันก็ฉีกผ้าผืนน้อยเป็นชิ้นๆ
                  ปลิวว่อนไปทั่วห้องพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะแหลมแก้วหูอีกครั้ง
                         
                        “แต่พวกเราได้มาสเตอร์คนใหม่แล้ว !
                  มาสเตอร์คนเก่าที่น่าสงสารตรากตรำกับงานนี้มานานเกินไปแล้ว
                  หมดสภาพแล้ว ! หมดสภาพแล้ว ! หมดสภาพแล้ว !”

                        เจ้าปีศาจส่งเสียงกรีดก้องซ้ำไปซ้ำมา เจ้าภูตตัวอื่นๆ
                  ก็ส่งเสียงร้องตะโกนก้องร่วมกับมันด้วย
                  สภาพในห้องดูไม่ต่างไปจากการเฉลิมฉลองของปีศาจ แต่แล้ว
                  ก่อนที่อพาร์ทเมนต์เก่าคร่ำนี่จะพังลงด้วยเสียงร้องครึกโครมของพวกมัน
                  เจ้าสโนว์บอลก็โบกมือให้ปีศาจจ้อยตัวอื่นเงียบเสียง
                  ก่อนจะกล่าวต่อไปด้วยท่าทีเคร่งขรึม

                        “ดังนั้น พวกเราจึงจำเป็นต้องเลือกมาสเตอร์คนใหม่
                  ซึ่งก็คือท่านไงล่ะ ท่านมาสเตอร์คนใหม่
                  ท่านซานตาคลอสผู้ทำให้ความฝันของเด็กๆ
                  ทั่วโลกเป็นจริงในวันคริสมาสต์อันศักดิ์สิทธิ์ !”
                         
                        มันหยุดพูดแล้วก้มลงโค้งมาทางผมอย่างอ่อนน้อม เจ้าตัวอื่นๆ
                  ก็ทำเช่นเดียวกัน
                  ซึ่งถ้าผมไม่ได้อยู่ในสภาพที่โดนตรึงแขนข้าอ้าซ่าอยู่บนพื้น
                  ก็อาจจะรู้สึกดีกับมันขึ้นมาบ้างก็ได้

                        
                  “ตอนที่พวกเรากระซิบบอกมาสเตอร์คนเก่าว่าท่านคือมาสเตอร์คนใหม่น่ะ
                  ท่านดีใจมากจริงๆ นะ
                  ข้าไม่เคยเห็นท่านทำท่าดีใจขนาดนั้นมาก่อนเลย
                  น่าสงสารท่านมาสเตอร์คนเก่า ท่านเหนื่อยมานานแล้วจริงๆ
                  หน้าที่การตรากตรำควบคุมโรงงานผลิตของขวัญทุกวัน...ทุกวัน...
                  ต้องฟังคำขอเห็นแก่ตัวที่ซ้ำซากน่าเบื่อหน่ายของเด็กๆ...
                  ต้องบังคับเลื่อนท่ามกลางความเหน็บหนาวไปทั่วโลก ....
                  ลอบเข้าไปในบ้านคนอื่น ทำตัวลับล่อๆ เหมือนหัวขโมย..
                  ทุกอย่างที่ว่ามานี้ทำโดยไม่มีวันหยุด ไม่ได้เงินเดือน
                  และไม่มีเวลาพัก ซานตาคลอสไม่อาจมีความต้องการของตัวเองได้หรอกนะ
                  ท่านมาสเตอร์คนใหม่…”

                        ผมนิ่งอึ้ง... นี่แปลว่าเพราะผมฆ่าไอ้แก่ใกล้ตายไปคนหนึ่ง
                  ผมต้องถูกจับยัดเข้าสู่โรงงานนรกงั้นหรือ นี่มันบ้าชัดๆ ไม่จริง
                  มันโกหก โกหก ! ความคิดสับสนอึงอลอยู่ในหัวผม
                  แต่ก่อนที่ผมจะได้ร้องประท้วงใดๆ
                  เสียงพวกเอลฟ์นรกก็ดังเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาก่อน

                        “ท่านโทนาคายมาแล้ว ! ท่านโทนาคายมาแล้ว !
                  ท่านโทนาคายมาแล้ว !”

                        ผมเอี้ยวศีรษะไปทางช่องหน้าต่าง
                  สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือภาพที่ยากจะเชื่อ
                  แต่ถึงจุดนั้นแล้วผมพร้อมที่จะเชื่อทุกอย่าง
                        
                  ภาพเลื่อนสีเงินที่พุ่งเข้ามาทางอากาศอย่างเงียบกริบทำให้ผมแทบร้องโวยวายออกมา
                  แต่เลื่อนนั้นกลับทะลุผ่านหน้าต่างมาได้ราวกับไม่มีอะไรขวางกั้น
                  มันแล่นเข้ามาจอดอย่างนิ่มนวลในอพาร์ทเมนต์รูหนูของผมได้ ทั้งๆ
                  ที่ดูแล้วขนาดมันน่าจะใหญ่กว่าขนาดห้องด้วยซ้ำ แต่ช่างมันเถอะ
                  สิ่งที่ทำให้ผมขนลุกเกรียวก็คือเจ้าอสูรที่ขับขี่เลื่อนนั่นแหละ
                        ท่าทางมันเหมือนชายร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
                  ทว่าทั่วร่างกลับมีขนและลายของกวางปกคลุม
                  ส่วนใบหน้านั้นผมไม่อาจบอกได้ว่ามันเหมือนอะไร
                  เนื่องจากเจ้าอสูรนั่นใส่หน้ากากหนังปิดมิดชิด
                  เผยให้เห็นเพียงดวงตาสีเหลืองเป็นประกายดุร้ายและเขี้ยวแหลมคม
                  มีเขาแหลมเหมือนเขากวางงอกขึ้นมาระเกะระกะเหนือศีรษะ
                  ทว่าแทนที่มันจะเป็นสีขาวสะอาดกลับเป็นสีแดงฉานไม่ต่างจากตะบองเหล็กเผาไฟร้อนระอุ


                        
                  เจ้าพวกเอลฟ์พากันย่อตัวลงทำความเคารพมันอย่างนอบน้อมโดยพร้อมเพรียงกัน
                  ไม่มีวี่แววของความเฮฮาเมื่อครู่อยู่เลย
                  เจ้าสโนว์บอลส่งเสียงแหลมต้อนรับเจ้าอสูรขับเลื่อนอย่างยำเกรง
                         
                        “ท่านโทนาคาย นี่คือมาสเตอร์คนใหม่ขอรับ
                  เชิญท่านตรวจดูได้”

                        เจ้าอสูรโทนาคายพยักหน้ารับ ก่อนออกคำถามสั้นๆ

                        “เจ้าบอกหน้าที่ให้มันรู้หรือยัง”
                        “ขอรับ ข้าน้อยบอกทุกอย่างไปแล้ว
                  แต่ไม่ทราบว่ามาสเตอร์คนใหม่จะทำความเข้าใจได้เพียงไร”
                        เอลฟ์ร่างจ้อยรายงานอย่างฉาดฉาน
                  เจ้าอสูรที่ได้รับนามโทนาคายเหลือบตามองดูร่างที่นอนแผ่อย่างไร้ทางสู้อยู่ บนพื้นของผมเพียงครู่ก็ก้มลงกระชากแขนผมขึ้น
                  เชือกไนลอนที่เคยเหนียวแน่นมาบัดนี้กลับดูเปราะบางราวใยแมงมุม
                        ให้ตายเถอะ ! ร่างมันใหญ่จริงๆ พละกำลังก็มหาศาล
                  มันบีบคอผมห้อยต่องแต่งอยู่เหนือพื้นได้อย่างสบาย
                  มือแข็งราวกับคีมเหล็กร้อนระอุราวเหล็กเผาไฟ ผมอยากจะกรีดร้อง..
                  ทว่ามีเพียงเสียงครืดคราดล่วงลำคอออกมาเท่านั้น
                  นัยย์ตาสีเหลืองอ่อนของมันถลึงจ้องมองผมอย่างดุร้าย
                  ก่อนออกคำสั่ง
                         
                        “ฟังให้ดี ข้าจะพูดเพียงหนเดียว จากนี้ไปแกคือซานตาคลอส
                  เป็นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคนมาแทนแก
                  วิธีเดียวกับที่แกเข้ามาแทนซานตาคลอสนั่นแหละ
                  พรุ่งนี้เป็นวันคริสมาสต์ เรามีงานมหาศาลต้องทำ เริ่มได้แล้ว !”
                         
                        ว่าแล้วมันก็เหวี่ยงผมจนเซหลุนๆ ไปปะทะกับเลื่อนสีเงิน
                  ผมก้มลงมองมันอย่างงงวย เอาเถอะ มันอาจจะไม่เลวนักก็ได้
                  ได้ขับเลื่อนสีเงินทะยานไปกลางอากาศ
                  ถึงจะมีเอลฟ์ประสาทกับกวางโทนาคายสุดโหดเป็นผู้คุมก็เถอะ
                  ตอนนี้ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่กลายเป็นเสื้อผ้าในแบบฉบับของซานตาคลอส
                  แดงขาวปุกปุย สงสัยว่าจะโดนเปลี่ยนตอนหมดสติ เอาวะ
                  ยังไงก็เล่นตามน้ำไปก่อน
                  แล้วค่อยฉวยโอกาสหนีไอ้พวกประสาทนี่อีกที
                  ผมปีนขึ้นไปนั่งบนเลื่อน ทว่าถูกกระชากลงมาด้วยแรงมหาศาล
                  ก่อนที่มือเหล็กคู่เดิมจะสวมอะไรบางอย่างฉับเข้าให้ที่คอของผม
              &